ملوان زبل

از بس که دلم نشان تو جست

گم گشت نشان بی نشانان

جان خود که بود که خون نگردد

در عشق جمال چون تو جانان

گندم خانم،نفس خانم،جانان خانم

این عکس را در چادگان ازت گرفتیم..همراه با خانواده عمو ها و عمه مامانی رفته بودیم..اینجا سوار قایق موتوری شده بودیم و واسه ایمنی تن تو جلیقه نجات کردیم....

اخه دلبرکم تو اینقدر ناز و خوشگلی که جلیقه نجات هم بهت می اید خوشگل تر شدی...

وقتی سوار قایق بودی نه تنها نمی ترسیدی(برعکس مامانت) که تازه بغل عمه هم رفته بودی هی می خواستی دست بکنی توی آب....الهی فدات بشم که باد هم تو صورتت می خورد و کز کرده بودی

دورت بگردم که دوست داری دورت شلوغ باشه...مثل وقتی که رفته بودی چادگون..هی می خندی..سر و صدای زیاد راه می اندازی..می دوی...و خوشحالی......همه هم می بیننت،ذوقت را می کنند و دوست دارند..از بس که شیرینی

الهیی به حق بزرگی پروردگار همیشه لبت خندون و دلت شاد باشه..نور چشم همه ماییی عزیزترین